Skopje - Belgrado - Sarajevo - Mostar

Lieve allemaal
Inmiddels weer 3 weken voorbij en er is weer een berg gebeurd, dus tijd voor een verhaaltje. Ga er maar weer lekker voor zitten want het is een behoorlijk verhaal geworden. Momenteel ben ik in Belgrado in Servie. Vanmorgen ben ik uit Sarajevo vertrokken op de terugweg richting Macedonie. Maar laat ik maar gewoon lekker bij het begin beginnen.
De vorige keer zat ik in Ohrid waar ik heerlijk heb genoten van een weekendje weg. Dat was toen enorm hard nodig. Zodra ik maandag terug kwam op “kantoor” was er een hele berg veranderd. Ten eerste was mijn begeleider Emilija er niet meer. Zij is met ontslag gegaan. Voor mij was dat op zich niet zo’n enorme ramp, vooral omdat ik maandag al meteen merkte dat het een stuk rustiger was. En een bijkomend voordeel voor mij, ik mocht haar kantoor overnemen. Dat betekend een enorm bureau en een heerlijke leren bureaustoel. Dat werkt toch een stukje lekkerder dan een mini bureautje en een klapstoeltje. Na een gesprek met mijn hoofdstagebegeleider had ik meteen een lijst met stageopdrachten te pakken. Deze twee weken zouden er trainingen plaatsvinden voor sociaal werkers die met kinderen werken. Eigenlijk een beetje de medewerkers van bureau jeugdzorg in Macedonie. Deze trainingen werden gegeven in het Macedonisch, maar werden bijgewoond door de ontwerpers van de training uit Schotland en daardoor waren er ook tolken beschikbaar. De eerste training van twee dagen ging over risicofactoren voor kinderen. Mijn hele studie pedagogiek kwam weer even voorbij schuiven over risicofactoren, beschermende factoren, veerkracht, etcetc. De tweede training ging over gezinnen en de derde over de gemeenschap (community). Het was erg interessant en de Schotten waren erg aardig en behulpzaam en legde niet alleen dingen uit maar vroegen ook naar mijn professionele opinie. Na deze toch wat drukke twee weken was het weer eens tijd voor:.... juist, Vakantie! Een weekje vrij van het werk en op pad.
Eerste stop: Belgrado – Servie
Ik heb vanuit Skopje de nachttrein genomen naar Belgrado en kom daar om 6 uur smorgens aan. Gelukkig is het niet al te druk in het hostel dat ik heb geboekt en ik mag nog even gebruik maken van een bed. Maarja, wat zou je in bed gaan liggen als je in Belgrado bent, dus al snel mijn spullen bij elkaar gepakt en op verkenningstocht door de stad. De rivier die door de stad loopt is prachtig en heerlijk om langs te lopen. Vervolgens door naar het Fort. Ze hebben hier echt in elke stad een Fort en dat wordt dan ook gezien als de belangrijkste toeristen attractie. De kastelen zelf zijn echt totaal niet interessant, maar vaak zijn ze op een beg gebouwd en bieden ze een prachtig uitzicht over de stad. Het is gezellig druk, want niet alleen de toeristen zijn op de been, maar ook de mensen die hier wonen, omdat het zaterdag is. En er is een of andere vreemde feestdag gaande waarvan niemand echt kon uitleggen wat het was, dus dat trok ook nog eens extra mensen. Ik heb echt enorm geluk met het weer, want mijn jas heb ik de hele dag niet aan gehad. Na een hele dag slenteren terug naar het Hostel en onderweg kom ik langs twee gebouwen die door de Navo zijn gebombardeerd. De gebouwen worden zo gehouden als soort van herinnering van: Dit nooit meer. Het maakt wel een beetje een impact en voorzichtig neem ik wat foto’s. Er gaan onder de backpackers geruchten rond dat je geen foto’s mag maken en dat er al verschillende toeristen hun camera hebben moeen inleveren. Maar ik heb geen politie of militairen gezien, dus ik neem aan dat het veilig was ;).
Dag twee in Belgrado doe ik het vooral lekker rustig aan. Ik heb alles alle grootse dingen al op de eerste dag gezien en ik heb tenslotte vakantie. Smiddags vertrek ik met de bus naar een plekje waar in de zomer veel Belgrado-ers naartoe gaan om lekker aan het water te zitten. Dat is er niet bij, want het is toch best frisjes en niet al te zonnig. Dus na een stevige wandeling weer terug naar het Hostel. Ik heb inmiddels vrienden gemaakt met twee meisjes uit Ijsland. Ja, dat maak je niet al te vaak mee. En deze meiden hebben hetzelfde reisschema als ik en we besluiten samen verder te reizen naar mijn volgende stop. Maandag middag nemen we de bus, nadat ook een Amerikaan en 3 Duitsers zich bij ons hebben aangesloten. En na een lange en vreselijke busrit (heeeel veel bochjes en weinig uitzicht omdat het donker is) komen we aan in.....
Stop 2: Sarajevo – Bosnie-Herzegovina
Ik weet niet zo goed hoe te beginnen maar laat ik maar gewoon zeggen dat dit een Geweldige stad is! Geweldige sfeer, aardige mensen, prachtige omgeving.... Maar daarnaast overweldigende aanwezigheid van bewijzen van de oorlog. Op de eerste dag bezoek ik samen met de twee meiden uit ijsland het Tunnel museum. Deze tunnel hebben de mensen uit Sarajevo gegraven onder het vliegveld door om contact te hebben met het gebied buiten Sarajevo. We krijgen een korte film te zien waarin kort wordt verteld hoe de oorlog verliep en de beelden geven een beangstigend helder beeld over hoe het er hier aan toe ging. Er is een een klein stukje va de tunnel waar je doorheen kan wat enorm indrukwekkend is. Op de terugweg gaan we met de bus via de heuvels waarvandaan de sluipschutters op de stad schoten. Dit is nog steeds deel van de Servische Republiek. Dat is echt enorm vreemd. In de stad zelf hebben zo goed als alle huizen nog kogelgaten in de muren en door de stad heen zijn op de straat rode vlekken geverfd om een plek aan te duiden waar mensen zijn vermoord. Enorm indrukwekkend.
Woensdag bezoek ik het geschiedenis museum en bezoek het oude centrum van de stad. Er zijn daar vooral souvenirwinkeltjes, maar ook een hele berg lokale eettentjes en ik moet zeggen, dat Bosnische eten is best lekker!! Natuurlijk sla ik wat souvenirs in.
Donderdag begint mijn dag al vroeg voor een bezoek aan Mostar. Dat ligt 130Km verderop en de trein gaat niet al te snel. De treinreis op zich is al een hele ervaring. Op de deur zit een prachtige sticker: “niet roken” maar niemand die zich daaraan stoort. Ook eerste en tweede klas schijnt niets uit te maken, je kunt zitten waar je wilt. Vervolgens stopt de trein midden op het spoor naast een ieniemini huisje en er stappen wat mensen uit. Er is geen perron te bekennen en mensen lopen over het spoor naar het huisje wat idd een stationnetje blijkt te zijn. Het uitzicht tijdens de rit is prachtig. De reis gaan door de bergen en dat geef heeeele mooie plaatjes. Een uur later dan gepland kom ik in Mostar aan waar ik met een Australier die ik in het Hostel in Sarajevo heb ontmoet de stad ga verkennen. We beginnen bij een gebouw waarin tijdens de oorlog de Kroatische sluipschutters zaten. In het gebouw kun je nog overal kogelhulzen vinden. Rondom het gebouw staan nog behoorlijk wat ingestorte/ zwartgeblakerde huizen. Vervolgens te voet verder naar het oude gedeelte van de stad waar ook de gevolgen van de oorlog nog duidelijk zijn. Het hoogtepunt van Mostar is de brug. Of eigenlijk DE brug. De stad wordt in twee helften verdeeld door een rivier die er loopt. Aan de ene kant wonen de kroaten, aan de andere kant de bosniers. De brug was tijdens het begin van de oorlog de enige brug die de twee delen van de stad met elkaar verbond. Later tijdens de oorlog is de brug verwoest en na de oorlog hebben ze de brug weer gerherconstueerd. Laat in de middag vertrek ik weer met de trein naar Sarajevo.
Mijn laatste dag in Sarajevo wandel ik naar het Olympisch stadion, naar een fort (ja, ook hier is er eentje) en naar een of ander natuurgebied. Als ik savonds lekker rustig in de keuken mijn Pasta zit te eten komt er bezoek voor me. Totaal onverwacht komen er een aantal mensen binnen die ik heb ontmoet in Shanti in Skopje. Erg grappig en we zijn heerlijk wat wezen drinken.
En nu dus weer op de terugweg naar Skopje. Twee lange treinritten, eerst van Sarajevo naar Belgrado (Met een klein stukje door Kroatie, dus een extra stempeltje in mijn paspoort ;)) en dan van Belgrado naar Skopje. En ik had geen betere dag kunnen kiezen om uit Sarajevo weg te gaan want het heeft de hele dag geregend. Dit weekend is het Pasen hier (Orthodox pasen, die doen dingen graag net een beetje anders) en heb ik dus ook maandag nog lekker vrij. Dinsdag weer aan de slag voor mijn laatste twee weekjes.
Om maar even uit te leggen hoe klein het Bakcpackerswereldje is. In Shanti ontmoette ik Alana en Melissa uit Australie. Later ontmoette ik Aled uit Wales in Shanti, Estelle (Australie) en Lydia (USA) in Ohrid, en Sacha (Australie) en Nick (Nieuw Zeeland) in Shanti. In Sarajevo ontmoette ik vervolgens Long Chen uit Australie (Ja een heeele berg australiers). Via facebook kwam ik erachter dat Alana Sacha kent, en Estelle en Long Chen elkaar ook kennen. Ik kwam Lydia en Estelle vervolgens weer tegen in Shanti waar zij ook kennismaakten met Aled, Nick en Sascha. Loop ik in Sarajevo op straat, hoor ik Lydia praten, blijkt Estelle daar ook te zijn (Geheel onafhankelijk van elkaar). En gisteren klopten Aled, Nick en Sacha bij me aan......
En ik zat vanmorgen te praten met een jongen die werkt voor een partnerorganizatie van unicef binnen het programma waarin ik mijn onderzoek doe.... Kleine wereld ;)
Het is weer een enorm verhaal geworden. De volgende keer kom ik het live vertellen!!
Liefs!